Taxi? Nee bedankt, ik loop wel....

Hallo! Ondertussen ben ik aangekomen in Skopje. Het was best en lange trip vanuit Budapest, en er is veel gebeurd!

Op zondagochtend vertrok ik vanuit Budapest. De jongen die ik daar ken, Marcell, bracht me naar het eerste tankstation op de snelweg. We zeiden elkaar gedag en ik kon beginnen met zoeken.
Eerst de autos aflopen, kijken of er iemand uit Servie tussen zat. Helaas, dan de vrachtwagens maar proberen. Weer geen succes, dus over naar plan C: de Hongaarse bestuurders vragen of ze me naar Szeged, een stad bij de Servische grens, kunnen brengen. Dit was tricky, want vant zomer moest ik uiteindelijk vanaf die stad 2.5 uur lopen naar de grens, en daar had ik geen trek in. Na ongeveer 20min. vond ik een Amerikaans stel uit Florida dat oorspronkelijk uit Hongarije kwam, dat naar Szeged ging, en zelfs zo aardig was om me helemaal naar de grens te brengen. Vanaf de grens is het altijd makkelijk om een goede lift te vinden, want er is veel internationaal verkeer dat ofwel even stopt, ofwel langzaam rijdt.
Na een tijdje kwam er plotseling een zigeunerjongen rondstruinen. Eerst in de afvalbakken kijkn en daarna de mensen om een beetje geld of eten vragen. Het lukte hem vrij goed merkte ik, en ik bedacht dat ik hem wel mijn flesje cola kon geven dat ik even daarvoor van het Amerikaanse stel had gekregen. We praatten wat en hij bleek een heel aardige jongen. Toen ik uiteindelijk iemand had gevonden kwam hij ook nog even gedag zeggen:)
De man die me meenam moest nog voorbij Belgrado zijn. Ik toevallig ook, dus dat kwam goed uit:D Het tankstation waar hij me afzette was redelijk druk bezocht gezien het feit dat er elke 15km een was, dus dat was goed, maar ik werd er praktisch weggekeken alsof ik erop uit was alle autos die er stonden stuk voor stuk te stelen. De sfeer was dus niet zo geweldig, en toen ik een lift van ongeveer 50km aangeboden kreeg - Nis was nog 200km - besloot ik dat maar te doen.

Dat was een kleine misrekening.... Op het tankstation waar die man me afzette waren na een uur welgeteld 4 auto's gestopt, waarvan 1 om te tanken. Blijkbaar was het dure benzine ofzo, want er waren zoals gezegd vrij veel tankstations op de route. Het was ondertussen al pikkedonker, maar ik besloot toch maar aan de snelweg te gaan liften. Daar kwamen in ieder geval veel auto's langs, en er hoefde er maar eentje zo gek te zijn om te stoppen. En die lui rijden echt rond, heb ik ondertussen geleerd:)
Maargoed, niet op dit stuk weg blijbaar, want ook dit werkte niet. Na een uur stopte er eindelijk weer een auto bij het winkeltje van het tankstation. Ik rende ernaartoe, en probeerde de man in mn beste Russisch ervan te overtuigen dat ik geen rare crimineel, maar Nederlander was. Nadat-ie mn paspoort had gezien geloofde hij me eindelijk, en nam hij me mee voor de volgende 50km. Alles was beter dan die plek, dacht ik.
DACHT IK.... en zo zie je maar weer: het kan altijd slechter, want die man begreep blijbaar niet dat ik naar een tankstation wilde, en zette me af bij een oprit, waar verkeer in alle richtingen ging. Het was daar pikkedonker, en het weinige verkeer dat er was ging vaak niet mijn kant op., laat staan dat ze me meenamen. Na even twijfelen begon ik maar te lopen naar een plek verderop waar de auto's leken af te remmen en waar wat lichten waren. Dat bleek een tolhuisje te zijn. Dat was gelukkig al veel beter, maar het was nog steeds donker, en de mensen waren nog steeds niet echt geneigd om te stoppen.
Ik besloot te proberen de man in het tolhuisje te vragen of er een tankstation op loopafstand was. Van alle Serviers die ik tot dan toe was tegengekomen onderweg, sprak er niet een Engels. Nu was ik in the middle of nowhere, in het donker bij een tolhuisje van de snelweg af, en die knakker bleek Engels te spreken!!
Hij was heel aardig, kwam uit zn huisje, en we maakten een deal: als er een auto kwam, pakte ik het kaartje aan om aan de bestuurder te geven, en ondertussen zou hij vragen of ze me naar Nis konden brengen:)
Na 10 minuten was het geregeld en kon ik met een vrachtwagen mee die onderweg naar Athene was. Die zette me af bij de afrit naar Nis, en ik liep verder naar de stad, waar ik met een jongen had afgesproken via hospitalityclub, en de toch was
voorbij:)

Die jongen, Milos, woonde met zijn vader, en ik werd ontzettend gastvrij onthaald met een lekker avondmaal. De volgende ochtend bij het ontbijt was er een soort kaastaart, erg lekker. Dit ging 'vanzelfsprekend' gepaard met een paar glaasjes zelfgestookte rakija (schnaps). Het was 5 voor 10, dus technisch gezien zat de 5 in de klok, dus ik dronk er eentje mee:) Sterk spul, kan ik je vertellen!!

Milos liet me veel van de stad zien, en 's avonds gingen we een biertje drinken in de stad met een paar van z'n vrienden. De volgende dag wilde ik weer verder naar Skopje liften, maar het was niet zover - ongeveer 200km - dus ik kon in principe best wel wat later vertrekken, en dan 's ochtends de Skull Tower bezoeken. De Skull Tower is een toren gebouwd door de Turken, met als bouwstenen de afgehakte hoofden van gesneuvelde Servische soldaten na een veldslag vlakbij de stad in 1809. Van die hoofden waren nu alleen nog de schedels over, maar het was nog altijd heel luguber. Sommige schedels hadden kogelgaten, andere hadden een spleet bovenin van het zwaard waarmee ze gedood waren.
Toen we eenmaal terug waren was het ondertussen al 3 uur 's middags en zou het al snel donker worden, dsu ik besloot dit keer de bus te nemen. Ik moest toch nog mn Servische geld opmaken, want dat wordt verder nergens gewisseld.

Eenmaal ik Skopje, had de vriendin van me die ik daar kende gezegd dat ik een taxi naar een bepaald punt moest nemen, waar we zouden meeten. Dit was een groot winkelcentrum. Ik dacht dat het wel een stuk lopen zou zijn, anders hoefde ik geen taxi te nemen, wat ik anders sowieso niet doe. Dr kwamen drommen taxichaffeursop me af toen duidelijk werd dat ik er eentje zocht, en ik nam er een die me aanbood me er voor omgerekend 2 euro te brengen. Dat was net iets te veel, maar ik dacht laat maar gaan. Toen we aankwamen was de prijs plotseling veranderd in 20 euro. Ik gaf m mn middelste vinger, en dat vond hij toen weer niet zo leuk. Gezien het feit dat mijn bagage nog achterin lag, heb ik het uiteindelijk op 8 euro weten te houden en heelhuids met bagage en al op straat te staan. Voor de volgende keer: taxi? nee dank u, ik loop wel....

Gelukkig is de rest van de Macedoniers die ik tot nu toe ontmoet heb heel aardig en iedereen vraagt me wat ik van hun land vind. Is natuurlijk lastig te zeggen, na 1 dag, maar ik zal er vast een redelijk beeld van krijgen de komende week.

Ik moet nu snel weg - het was me de lap tekst wel - want ik heb afgesproken met vrienden van me hier over een half uur.
Tot de volgende keer!